Geceleyin çıkıp
terasına
gösterişsiz ve çok
yüksek
bir gökdelenin
kubbesine dokunabildim
gecenin ve tutuverdim
sevgime dayanamayan
firuze bir yıldızı.
Şair bir gökdelenin tepesine çıkıp aldığı yıldızı cebine
koyar ve evine götürür. Kimse görmesin diye yatağın altına saklar, ancak yıldızın
ışığı önce yatağı, sonra kiremitleri ve çatıyı delip geçer. Geceye dönmek ister
gibi görünen yıldızı bırakıp hiçbir yere gidemez. Görevlerini, faturalarını
unutur; ekmeksiz, aşsız kalır. Bu arada yoldan geçenler yıldızın ışığını fark
ederler. Şair, sonunda yıldızı bir mendile sarar ve kalabalığın arasına
karışarak Yeşil Nehir’e gider. Usulca suya bıraktığı yıldız karanlık nehirde
ışıltılı gövdesiyle uzaklaşıp gider.
Tülin Sadıkoğlu
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder